Z cyklu Wielki Świat: kolejna gwiazda wewnątrz kółka. Dzisiaj będzie to panna o nadętych policzkach czyli Marawa The Amazing. Wielka szkoda, że nie mogę być w ten weekend w Warszawie! Marawa prowadzi warsztaty w miejscu zwanym tajemniczo Dom Zabawy i Kultury Dzik. Jeśli ktoś z Was ma taką możliwość, niech biegnie czym prędzej, żeby poznać „hulahoperkę” i łamaczkę rekordów! Dokładnie w sobotę, 27 kwietnia. A najpierw poczytajcie o artystce. Otóż…
Marawa zasłynęła nie tylko występami w Australia’s Got Talent i Britain’s Got Talent (w obu dotarła do półfinałów), ale też tańcząc z hula hoop w wielu zakątkach świata – od Nowego Jorku po Somalię, do tego pojawiła się w licznych teledyskach mniejszych i większych muzycznych sław. Potrafi nie tylko kręcić 133 obręczami na raz, ale też jeździć na wrotkach na obcasie. Ciekawa osobowość.

Dorastała w Australii, Papui Nowej Gwinei, potem gdzieś na Dalekim Wschodzie. I nie przestaje podróżować. Inspiracje czerpała i czerpie z dokonań rosyjskiej gimnastyczki Olgi Korbut, od Josephine Baker, Esther Williams a muzycznie od Jamesa Browna – jako nastolatka próbowała swoich sił w roli perkusistki. Prosto ze szkoły średniej uciekła do cyrku, który ją zafascynował. Skończyła więc szkołę cyrkową, specjalizując się w występach z trapezem.

Wybrała jednak hula hoop, i to dzięki występom z obręczami zyskała popularność. Obecnie współpracuje z muzykami (wystąpiła u boku Major Lazer, Olivii Newton John i innych) oraz promuje swoimi pokazami znane marki, głównie należące do domów mody Londynu i Paryża.

Uwielbia występować, prowadzi też warsztaty (właśnie teraz, właśnie w Warszawie!), a w 2012 roku powołała do życia trupę Marawa’s Majorettes przy okazji Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Wciąż występują i prowadzą warsztaty z hula hoop na całym świecie (dla chcących być na bieżąco – Hoolaschoola na Facebooku). Projekt ma swój dom w Londynie, w The Roundhouse i prowadzi nabór na nowych “hoopsterów” z całego świata. Próbujcie!

Na zakończenie 2 filmiki.

Jeden uroczy film, w którym Marawa uczy, jak stawiać pierwsze kroki z kółkiem. Szczególnie polecany dla początkujących hooperów, ale tym, których pierwsze koty już dawno za płotami, na pewno też się spodoba, popatrzcie:

Drugi film to smutna rapowana piosenka z cyrkiem w tle i miłością w tytule, w której Marawa wyjątkowo nie nadyma policzków ani nie robi min. I nie gra pierwszych skrzypiec, ale i tak jest urocza. Śpiewa lub deklamuje wschodząca (chyba) gwiazda brytyjskiej sceny hip hopowej, MC WOOD-Z:

http://www.youtube.com/watch?v=XFNniGA7lkI

Chcecie więcej Marawy? Proszę bardzo:

http://www.marawatheamazing.com/

Zdjęcia pochodzą z Facebooka artystki. By joduck.com

Wiem, jak nudne i jak trudne do zniesienia są tej wiosny wszelkie komentarze dotyczące pogody, ale nie mogę się powstrzymać… Napiszę więc krótko: tak! tak! jest słońce, rower, i duuużo nowej energii do kręcenia. Aż chce się tańczyć! I właśnie o tym dzisiaj, na subiektywnie, bo (z czego już chyba się zwierzałam) w całym ruchu hula hoop najbardziej pociąga mnie taniec – z obręczą oczywiście – zwany przez niektórych hoop dance. A w tańcu z hula hoop pociąga mnie mnogość sposobów i stylów, do których kółko dopasowuje się świetnie, jako rekwizyt lub partner po prostu. Zatańczyć z hula hoop coś więcej niż zestaw tricków do rytmu (co samo w sobie jest niełatwe) to ogromne wyzwanie, które chciałabym kiedyś podjąć, bo uwielbiam tańczyć. I jeśli czasem moje hula hoop jest trochę zaniedbane, to z tejże przyczyny, że akurat odbywam swoje ukochane zajęcia taneczne. I żałuję, że dzień ma tylko 7 dni, a doba jedynie 24 godziny…
Film wypatrzony na hooping.org będzie trochę smutny i bardzo nastrojowy.

Hula hoop jest tu rekwizytem w tańcu nowoczesnym, trochę jakby teatrze tańca, niby-etiudzie w wykonaniu dwojga tancerzy – aktorów: Chloe Hannah Lloyd i Oliviera Grattona. Świetny eksperyment i ciekawa choreografia. Muzyka zupełnie nie w moim ulubionym gatunku, ale oddaje atmosferę (utwór muzyczny to “I Can’t Make You Love Me / Nick of Time” – Bon Iver – tytuł wiele mówi o treści filmu, dość powiedzieć, że klimat jest raczej mroźno-zimowy niż wiosenno-słoneczny…).

Co o tym myślicie?

Mi się marzy zatańczyć dancehall z kółkiem, radośnie i energicznie. Na razie ćwiczę jedno i drugie, obmyślając, jak je połączyć, by wyglądało to i poprawnie technicznie, i pięknie (obawiam się, że trochę to jeszcze potrwa) 🙂

Tymczasem: miłego wiosennego hulania!

Na zdjęciu powyżej Michelle Nayeli, foto z przepięknego portfolio Cadencia Photography (możecie polubić Cadencię na Facebooku).

Znowu praca pochłonęła mnie totalnie i zabrakło czasu, żeby napisać o tym, co chodzi mi po głowie. A myślę ostatnio o kalendarzu na rok 2013 i o tym, że za mało ma dni (zwłaszcza wolnych), i o tym, czy plany wakacyjne łamane na profesjonalne przez rodzinne da się połączyć z wydarzeniami hulahopowymi. I co na to moje konto w banku. I wcale nie w tym rzecz, że jest w czym wybierać i przebierać. Bo w hula hoopowym ruchu krajowym niewiele się dzieje. Co znaczy, że właściwie nie ma żadnej imprezy poświęconej tylko hula hoop. Na szczęście hooperzy lubią się z kuglarzami, więc wszędzie gdzie duch jest wolny, ludzie tańczą z ogniem lub żonglują można się wcisnąć z kółkiem. W wielkim świecie zagranicznym jest hooperom nieco lepiej, ale organizatorzy światowych wydarzeń mają w zwyczaju dobijać nas zabójczymi cenami (na dodatek w Euro). W każdym bądź razie. Nie obiecuję już, że się spotkamy wszędzie, ale dla wszystkich zainteresowanych mini-baza danych czyli o warsztatach i festiwalach, które odbędą się w roku 2013. Znacie inne dobre adresy? Informujcie!!

Zaczynamy od “swego nie znacie” czyli – Polska. Chronologicznie:

1. Slot Festival, Kraków: Już za parę dni, za dni parę!
Kiedy? Start 13 kwietnia 2013.
Chyba już plecaka spakować nie zdążę… Dla tych, co w okolicy, warsztaty hula hoop w sobotę, 13.04.2013 od 15:00 prowadzą Kinga Łukaszewska, Matylda Górska i Łukasz Pieczykolan.
Cena: 20-30 zł (takie są opcje na udział w festiwalu dłuższy lub krótszy).

2. Kolejny Slot Art Festival odbędzie się w Lubiążu koło Wrocławia, od 9.07.2013. Nie ma programu warsztatów jeszcze, ale w zeszłym roku było hula więc pewnie i tym razem będzie.
Ceny: od 50 do 190 zł

3. Festiwal Rytmu i Ognia FROG, Gdynia
Kiedy? 17-18.08.2013.
Programu na ten rok jeszcze nie ma, ale bardzo na nich liczę. W poprzednich latach były warsztaty hula hoop, więc i tym razem nie może ich zabraknąć! Ceny też były rozsądne…

No i… tyle na dzisiaj. Liczę na Was, bo z pewnością to nie jest wszystko, co nas czeka! Dodajcie nowe adresy w komentarzach. Imprez kuglarskich jest wiele, programów w sieci niekoniecznie tyleż, a pewnie gdzieś jeszcze będzie można pohulać.

A dalej już “cudze chwalicie” czyli świat. Ograniczony skromnie do Europy.

1. Hoopurbia czyli Urban Hoop Conference.
Kiedy? 26-30.06.2013
Ceny: od 150 euro (wersja biedna) do 1300 euro (tzw. full-wypas), pojedynczy warsztat (60-90 min) kosztuje 50 euro. Jest możliwość zdobycia bezpłatnej wejściówki, warunkiem jest przesłanie hulającego filmiku na konkurs w terminie do 15.04.2013. Nawet rozważałam, czy by nie spróbować się w filmiku, ale pokonała mnie w przedbiegach fatalna marcowa pogoda. Nie chciałam nagrywać się w przyciasnym pokoju, najbliższy weekend zaplanowany w 100%, a poza tym konkurencja hula aż miło popatrzeć 🙂 Następnym razem! (PS: Trójmiejska ekipo! nadrobimy to! z konkursem czy bez nagramy się z kółkami w ładnej wiosennej scenerii!)
Mała zajawka Hoopurbii:

2. Swiss Hooping Weekend with Lisa Lottie and Jacqui Becker – weekendowe warsztaty w Frauenfeld w Szwajcarii. Tak prężnie działa czeska Hoopnotica Europe.
Kiedy? 6-7.07.2013
Ceny: od 59 do 138 euro.

3. European Juggling Convention – co roku odbywa się w innym europejskim mieście. Tym razem będzie to Tuluza.
Kiedy? od 27.07 do 3.08.
Ceny: od 60 do 130 euro, zależnie od tego kiedy kupujecie i czy wejściówka obejmuje galę. Podobno EJC to coś, czego nie wolno przegapić, jeśli się traktuje hula hoop poważnie. Ja pluję sobie w brodę, że przegapiłam je rok temu w Lublinie. Za karę teraz trzeba gnać do Francji…
http://www.youtube.com/watch?v=oJBb9SwgH7Y

4. German Hoop Convention, Hannover. Zapowiada się ciekawie, ale niestety bilety już wyprzedane, więc tylko dla porządku umieszczam w zestawieniu. I tak były drogie, 100-125 Euro.
Kiedy? od 9.08.2013.

5. South West Hoop Conference, Bristol. Zapowiada się nieźle, świetna ekipa prowadzących.
Kiedy? 8-10.11.2013 czyli jesień. Można zacząć oszczędzać!
Ceny: £ 225-265 (GBP)

Wybieracie się pod któryś z tych adresów? Piszcie, opowiadajcie!!

Na zdjęciu głównym namioty EJC 2006. Z Wikipediii.

Wielkanocny weekend z szalejącą za oknem śnieżycą miał niewiele zalet, ale jedno trzeba mu przyznać: zmotywował mnie do tego, żeby czas wolny od komputera, w przerwie od spotkań rodzinnych spożytkować na roboty ręczne. Zbierałam się od jakiegoś czasu do tego pomysłu i w końcu udało mi się go zrealizować, całkiem, jak sądzę, przyzwoicie. Otóż zainspirowana obręczami wystylizowanymi na vintage (pisałam o tym tutaj), zapragnęłam sprawdzić, czy zdobienia takie oto można wykonać w warunkach domowych. Można! Zaraz opowiem Wam, jak to zrobiłam. Jeśli też chcecie spróbować, oto co może Wam się przydać:

1. Stare plastikowe hula hoop. Moje miało 90 cm średnicy i było bardzo lekkie, kupiłam je kiedyś w Decathlonie. Wskutek wielokrotnego używania stało się lekko garbate. Wykreślone z codziennych treningów, idealne do eksperymentów.

2. Stara tunika z wzorem w kwiatki. Nadmienić należy, że moją akcję zrób-to-sam poprzedziły wiosenne porządki w szafie. Odkryłam tam kilka starych bluzek, których już nie założę, i których wzór pasowałby do mojego projektu. A ja bardzo lubię dawać drugie życie zużytym przedmiotom. Można oczywiście zaopatrzyć się w tkaninę w sklepie, co z pewnością ułatwi wycinanie równych pasów. Ilość… hmm. Jedna bluzka stanowiła idealną ilość, nawet zostało trochę skrawków – na wszelki wypadek.

3. Tasiemka w odpowiednim kolorze zakupiona w sklepie pasmanteryjnym w cenie 80 groszy za metr. Kupiłam 5 metrów i wystarczyło, a nawet odrobina została. Wybrałam soczyście różową pod wpływem niespodziewanego impulsu…

4. Klej do zadań specjalnych. Czyli taki, co połączy tkaninę i plastik a potem tkaninę z tkaniną. W sklepie plastycznym polecono mi klej UHU Power. Zdał egzamin.

5. Nożyczki. I do dzieła.

Starą tunikę tniemy na pasy – nie za grube, nie za cienkie.

Dobrze jest najpierw owinąć kółko bez klejenia – na sucho, żeby sprawdzić, czy wystarczy materiału. Moja tunika była dosyć elastyczna, po naciągnięciu całkiem nieźle trzymała się koła bez pomocy kleju.

 Następny etap to klejenie. Nakładałam klej na plastik, a potem owijałam hula pasami materiału, dodając na początku i końcu każdego pasma dodatkowe kilka kropel kleju (zwłaszcza na rogach). Kleiłam raczej punktowo, starając się pozostawiać na tkaninie zakładki. Zakładki po prostu mi się podobały a dodatkowo ukrywały drobne niedokładności w owijaniu i klejeniu. Niestety brakuje mi precyzji w robótkach ręcznych i zawsze muszę kombinować 🙂

Po obklejeniu obręczy przyszedł czas na tasiemkę – zaczęłam od małej kokardki na zewnętrznej stronie hula hoop, a potem owijałam tasiemką obręcz w odstępach około 3 cm. Pod tasiemkę również co kilka centrymetrów podkładałam kroplę kleju, który połączył elegancko obie tekstylne warstwy.

Na końcu tasiemki również dodałam kokardkę. Taki gadżet dodający obręczy odrobinę oryginalności. Ha!

Wreszcie, odczekawszy chwilę, aż klej wyschnie, zabierałam się za testowanie!

Oczywiście nie jest to polypro i nie będzie mi służyło do codziennych treningów, bo dzięki warstwom tkaniny jest za ciężkie do akrobacji na rękach. Za to kręci się wzorowo wokół ciała i nie ślizga się (przynajmniej z moją tkaniną przyczepność jest okey).

Eksperyment się udał i już kolejne stare hula hoop czeka na “doklimatyzowanie”.

A jak Wam się podoba?

Mała podróż w czasie. A to za sprawą czarno-białych zdjęć z lat dwudziestych przedstawiających piękne kobiety w charakterystycznych dla epoki dekoracjach i pozach. Jak wszystko, co vintage, przyciągają uwagę. Moją przyciągnęły podwójnie, wcale nie dlatego, że część pięknych panien pozowała nago (sic!), ale dlatego, że wiele z nich trzyma w ręku hula hoop. Przyciągają zresztą uwagę całego hula-hopowego świata. Bo czyż nie pięknie prezentuje się zwykła metalowa obręcz w takiej niecodziennej stylizacji? Jest w tych zdjęciach coś tajemniczego. Co każe wyobraźni pytać, kim były urocze panny i czy tańczyły z hula hoop? Zagadkę można częściowo wyjaśnić, trop wiedzie do Nowego Jorku. Mamy początek XX wieku…

Roznegliżowane panny należały do grupy rewiowej zwanej Dziewczynami Ziegfelda (Ziegfeld Girls) i występowały w tzw. Ziegfeld Follies – musicalowych i wodewilowych przedstawieniach teatralnych wystawianych na Broadwayu od 1907 do 1931 roku. Nazwa tego teatrzyku rewiowego pochodzi od nazwiska Florenza (“Flo”) Ziegfelda, popularnego w owym czasie impresario, który reklamował swoje podopieczne jako najpiękniejsze dziewczyny Ameryki. Przedstawienia Ziegfeld Follies nawiązywały do Follies Bergere, sławnego paryskiego kabaretu z przełomu wieków XIX i XX.

Zdjęcia, o których mowa, powstawały od około 1917 roku, wtedy najpewniej Ziegfield zatrudnił na etat fotografa, Alfreda Cheneya Johnstona. Aż do bankructwa grupy, do którego doprowadził Wielki Kryzys lat 30, Johnston fotografował dziewczyny. Ich zdjęcia zdobiły plakaty i były sprzedawane fanom. Podobno były rozchwytywane przez adoratorów powabnych panien.

W swoim artykule opublikowanym na hooping.org Lara Eastburn próbuje odgadnąć, skąd wzięły się hula hoop wśród rekwizytów Ziegfeld Girls. Obręcze były elementami występów kabaretowych tego okresu, ale posługiwali się nimi głównie mężczyźni. W zarejestrowanym kamerą wideo w 1929 roku fragmencie show Ziegfelda widzimy dziewczynę z hula hoop udekorowanym błyskotkami. Prawdopodobnie był to element dekoracji i symbolizował księżyc. Obręcze mogły też udawać słońce lub inne ciała niebieskie. Mówi się, że komediowe spektakle Ziegfelda były na swoje czasy kreatywne i bardzo widowiskowe. Mimo że nie ma dowodów na to, że hula hoop służyły też choreografii, Lara Eastburn nie wyklucza takiej opcji. Z drugiej strony obecność hula hoop na zdjęciach Johnstona mogła wynikać po prostu z jego skłonności do wykorzystywania rekwizytów w fotografii. Lubił fotografować modelki z perłami, jedwabiami, koronkami – które trochę zasłaniały, trochę odsłaniały. Mimo że chętnie fotografował swoje modelki bez ubrania, unikał wulgarności, a jego zdjęcia dziś uważane są za bardzo malarskie. Dbałość o detal objawiała się także w tym, że często sam domalowywał tła bezpośrednio na kliszy, tworząc na zdjęciach niby abstrakcyjne impresje. W nielicznych wywiadach wyjaśniał, że dekoracje pomagają wyrazić osobowość aktorki, tworzą niepowtarzalną atmosferę fotografii. Pragnął, by jego zdjęcia pokazywały więcej, niż może zobaczyć oko. Wnikliwemu obserwatorowi pozwalały zajrzeć do wnętrza postaci.

Olive Brady

A dziewczyny tańczyły i śpiewały ubrane w błyskotki czy kapelusze z piór, oraz oczywiście pozowały. Kiedy rewia święciła sukcesy, one cieszyły się niezwykłą popularnością wśród panów. Wiele opuściło rewię i poślubiło milionerów, mówiono, że wręcz przygotowywano je w Follies do takiej roli. Przez ponad 20 lat działalności rewii przewinęło się przezeń ponad 3 tysiące dziewczyn. Były to przeważnie byłe kelnerki, córki farmerów, pracownice biurowe, marzące o wielkiej sławie i blichtrze Brodwayu. Bycie Ziegfeld Girl oznaczało piękno, elegancję, powab. Wiele aktorek miało interesujące lub burzliwe biografie, jak choćby Mona Louise Parsons, która została działaczką holenderskiego ruchu oporu pod nazistowską okupacją, czy Doris Eaton Travis, najmłodsza z Ziegfeld Girls, jako że wstąpiła do zespołu w wieku 14 lat. Była też ostatnią żyjącą dziewczyną Ziegfelda, do 2010 roku, kiedy to zmarła w wieku 106 lat. Dwa lata przed śmiercią jeszcze zatańczyła na Broadwayu!

Być może nikt nie pamiętałby dziś o Dziewczynach Ziegfelda, gdyby nie fotografie, te tajemnicze, rozerotyzowane. Uwiecznione na kliszy gwiazdki rewiowe kuszą ponownie, tym razem na skalę międzynarodową, bo internetową. Inspirują do stylizacji w stylu szalonych lat dwudziestych. Najchętniej z surową metalową obręczą.

Lora Foster

Virginia Biddle

Katherine Burke

Więcej informacji i zdjęć znajdziecie na stronach New York Timesa, Transversalalchemy.com, Pinterest, Flickr,

Zdjęcie główne wypożyczone ze strony: DoctorMacro.com

Wybaczcie chwilę nieobecności. Dzisiaj będzie trochę o podróżach, a to dlatego, że w miniony weekend zdarzyło mi się być w Irlandii, dokładniej w Cork i kilku innych miejscach. Niestety bez kółka, ale ani czasu nie było na hulanie, ani pogody… Na przemian wiało, padał deszcz, świeciło słońce, chwytał mróz, po czym padał śnieg, albo jednocześnie rozpętywała się śnieżyca i słońce świeciło jakby nigdy nic. Miejsce jednak kompletnie mnie urzekło, i moja pierwsza wizyta tamże potwierdziła, że Irlandia naprawdę jest całkowicie zielona, i nie ma odrobiny przesady w tytułowaniu jej Zieloną Wyspą. Jeszcze mocniej wkręciła mnie kultura, język jakby z Tolkiena (choć rzadko używany w mowie, znajdziecie go na każdym znaku drogowym), kręgi druidów, dzikie klify, przemili ludzie, którzy śpieszą z pomocą, zanim jeszcze zdążysz poprosić, jedyna w swoim rodzaju tradycyjna muzyka i TE puby! Ach te puby! Tam mogę nawet wypić stouta, chociaż na codzień nie przepadam 🙂

Wizyta w Irlandii na tydzień przed dniem św. Patryka była fatalnym niedopatrzeniem, ale miała swoje dobre strony: a) uniknęliśmy tłoku, b) bilety były tańsze, c) w przyszłości nie popełnimy tego błędu. No i jestem już z powrotem, żeby na blogu niniejszym podzielić się z Wami zielonym filmikiem, dopiero co znalezionym, z udziałem przezabawnego i prześwietnego Hoopsmiles (Jon Coyne) oraz hooperów z Seattle (tak! wcale nie z Irlandii, ale nic dziwnego: widać Amerykanie tak samo lubią świętować Saint Patric’s Day jak i Polacy!). Piosenka zwie się „Irish Jig”, hej!

Na koniec już zupełnie bez związku z hulaniem, ale ponieważ wizyta na wyspach przypomniała mi, że muszę znowu obejrzeć mój absolutnie ulubiony film animowany i ulubiony film w ogóle, „Secret of Kells”, pozwalam sobie wkleić poniżej link do trailera. Może ktoś z Was się skusi, to 100% Irlandii i animacja na najwyższym światowym poziomie (główna nagroda w Annecy i nominacja do Oscara). Polecam w te zimowo-marcowe wieczory. Przepiękny graficznie z fantastyczną muzyką, do tego ja zawsze trochę się wzruszam…

Z życzeniami wszystkiego zielonego na 17 marca!

Niedawno przeczytałam o Światowych Mistrzostwach w Hoop Dance organizowanych przez Muzeum Heard (Heard Museum’s World Championship Hoop Dance Contest) w Phoenix w Arizonie. W tych zawodach tancerzami są rdzenni Amerykanie. Niezwykłe jest to, że sam taniec z obręczą służy symbolicznej narracji. A barwne stroje Indian, sposób, w jaki się poruszają, tradycyjne kroki i podskoki oraz muzyka (przede wszystkim bębny) – tworzą prawdziwy spektakl hoop dance, który jednak niewiele ma wspólnego z tańcem z hula hoop. Bo taki taniec z obręczą różni się diametralnie od współczesnego, zaczynając od tego, że tancerz nie kręci kołem na biodrach czy barkach, lecz raczej zaplątuje się i wyplątuje (zupełnie bez wysiłku i wcale nie potykając się o własne stopy!) z bardzo małych kółek. Albo buduje wokół siebie skrzydła, kule i tym podobne cuda z licznych obręczy. Oglądając wyczyny mistrzów hoop dance 2013 już wiedziałam, że będę musiała sprawdzić, skąd wzięła się tradycja takich zawodów i jak daleko wstecz sięga taniec z obręczą w historii Amerykańskich Indian. Podstawowym źródłem informacji okazała się strona internetowa Muzeum Heard.

Dość powiedzieć, że taniec z obręczami ma długą historię. U jego korzeni leży przekonanie o symbolicznym znaczeniu obręczy, która w wielu różnych kulturach (nie tylko Indian) odwzorowuje kolisty cykl przyrody w rytmie pór roku, zmienność dnia i nocy czy dopełnianie się obu płci. Niektórzy rdzenni Amerykanie traktują taniec z hula hoop jako część uzdrawiającej ceremonii dla odzyskania równowagi i harmonii świata (taka ceremonia jest jednak chroniona przed wzrokiem nie należących do wspólnoty).

Jedna ze współczesnych teorii (znaleziona w Wikipedii) przekazuje podanie zaczerpnięte z wierzeń kultury Anishinabek, w którym występuje Manitou (czyli tajemnicza siła przenikająca przyrodę, a uosobiona w różnych jej przejawach) zwany Pukawiss, legendarny wynalazca tańca z obręczą. Był to duch, który urodził się i żył wśród ludzi, ale fascynowały go zwierzęta, więc namiętnie je obserwował, rezygnując z wszelkich innych aktywności. Naśladując sposoby poruszania się zwierząt nauczył się tańczyć. Jego uniwersalny taniec czerpał z zachowań orłów w locie i królików hasających w wysokich trawach. I wielu innych. Wkrótce Pukawiss znalazł naśladowców. Jego sława dotarła do innych wiosek, zaczęto przygrywać mu na bębnach i flecie. W swoje opowieści tancerz wplótł losy i zachowania ludzi. Wtedy też zaczął używać obręczy, które były niezawodnym narzędziem do objaśniania problemów. Tłumaczyły obrazowo, że każdy problem wraca po okręgu do człowieka, który go wywołał, a każda krzywda rodzi kolejną krzywdę, by na końcu dogonić własnego kreatora. Tyle legenda.

Prawdopodobnie jednak występy z kołem zapoczątkowało plemię Taos Pueblo z Nowego Meksyku, gdzie tańczący przechodził przez obręcz. Tańce-opowiadańce rozprzestrzeniały się szybko i musiały być bardzo popularne. Wciąż uprawia się je podczas tradycyjnych zebrań zwanych pow-wow, zjazdów plemiennych połączonych ze zbiorowymi tańcami, śpiewami i ceremoniami, oraz na specjalnie organizowanych zawodach w całej Ameryce Północnej.

Na blogu jednego z tancerzy przeczytałam: „Rdzenny amerykański taniec z obręczą to coś więcej niż sport. To sposób na snucie opowieści, to nasza kultura, nasz łącznik z przeszłością, sposób na przekazywanie wiedzy z pokolenia na pokolenie, zrozumienie, że w okręgu wszystko jest połączone, wiedza, że niektóre rzeczy nie mogą być wymuszone, kupione czy sprzedane. To radość, że nasz taniec przetrwa dłużej niż my. I co najważniejsze, nie może być skradziony ani zagarnięty przez nikogo”.

Współczesne mistrzostwa łączą tradycje międzyplemienne (tancerze zawsze wplatają do swych występów elementy własnych małych kultur) z oryginalnym zdobnictwem i niesamowicie zawiłymi sekwencjami kroków. Tancerze używają od 4 do 50 obręczy na raz manipulując nimi często w taki sposób, by zilustrować wybrany wzór, na przykład motyla, orła, kojota czy węża. Najmłodsze pokolenie tancerzy, które hoop dance uczy się od starszyzny czasem do swoich pokazów włącza elementy współczesnego tańca, na przykład hip-hopu. Ocenie podlega pięć umiejętności: precyzja, poczucie rytmu, widowiskowość, kreatywność i szybkość.

Jednym z najważniejszych tancerzy tego nurtu jest Jones Benally (Dine), który tańczy z obręczą od ponad 75 lat (!) podróżując po całym świecie a także uczestnicząc we wspomnianych ceremoniach uzdrawiania. Ma już ponad 90 lat, nadal tańczy oraz pracuje w Indiańskiej Klinice Indian Health Services Clinic.

Przez wieki tradycyjny indiański hoop dance był domeną mężczyzn i dopiero w ostatnim dwudziestoleciu występować z obręczą zaczęły kobiety. Wzrost kobiecej aktywności w tej dziedzinie zapoczątkowała w 1994 roku Jackie Bird, a w 2000 pierwsza kobieta, Kanadyjka Lisa Odjig, została mistrzynią hoop dance. Zobaczcie panie tańczące w Wisconsin dla ochrony swojego środowiska na Hooping.org.

Ostatni, dwudziesty trzeci festiwal World Championship Hoop Dance Contest odbył się niedawno, bo 10 lutego 2013 w Phoenix i udział wzięło w nim 70 tancerzy z całej Północnej Ameryki. Zwyciężył, po raz szósty z rzędu Derrick Suwaima Davis (Hopi/Choctaw). Tutaj możecie zobaczyć jego występ (a także występy innych nagrodzonych) wart 3500 dolarów, bo tyle wynosi główna nagroda. Nie licząc respektu ze strony społeczności Indian. Jak się domyślam, bezcennego. Poniżej na zdjęciu Derrick (autorem fotografii jest Aleksander C. Kafka)

Na koniec mam dla Was ciekawe połączenie Indiańskiej tradycji hoop dance i popkultury – teledysk do piosenki “Big Hoops (Bigger the Better)” w wykonaniu Nelly Furtado, w którym wystąpili dwaj amerykańscy tancerze z obręczami, Kevin i Violet Duncan. Magia kolorów, współczesne kreacje i tradycyjne elementy dają całkiem ciekawy efekt (nawet jeśli piosenka taka sobie i wcale nie opowiada o hula hoop, a w teledysku lokują produkty, ech!).

Czyli dzisiaj o hula hoop polipropylenowym. Z dumą prezentuję mój nowy nabytek, wyszperany, wyczekany, zresearczowany na wszelkie sposoby, wybrany spośród milionów – i oto jest, i okazało się, że wszystkie westchnienia zachwytu nad kółkami z polipropylenu są jak najbardziej uzasadnione. Rzeczywiście się w nim płynie! Hurra! A do tego jest szybkie, zwrotne i poręczne, bo składane. I najlżejsze, z jakim miałam do czynienia. O to chodziło!

Jak wiecie, z kółkami jest tak, że zaczynamy od dużego i ciężkiego. Potem nęci nas ciężkie – składane, bo łatwiej transportować. Później jednak okazuje się, że z niektórymi sztuczkami “off body” jest trudniej, muskuły rosną, nadchodzi czas na podjęcie wyzwania lekkiego kółka. A ponieważ nie ma tak łatwo, że idzie się do sklepu i kupuje idealne lekkie kółko, to zaczynamy intensywne internetowe poszukiwania. Kiedy po raz pierwszy czytałam o kółkach polypro, już testowałam obręcze z Decathlonu i z Allegro (takie no-name albo post-Wham-O, jak mi się wydaje, z irytującymi ziarenkami w środku). Ten typ ma swoje wady i zalety. Zaletą jest niewątpliwie cena, bo można je kupić za 10-30 zł. Wady są takie, że maksymalna średnica kółka to 90 cm. To jeszcze nie jest najgorsze, po prostu poprzeczka idzie w górę (dałam radę!), gorzej że materiał, z którego je wykonano jest “miękki” i po kilku treningach i wycieczkach tramwajem moje kółka miały już sporo wybrzuszeń i przypominały raczej nieco nadwyrężoną elipsę niż okrąg.

Z kółkami polipropylenowymi zetknęłam się po raz pierwszy na stronie Superhooper. Przesympatyczny rodzinny biznes zresztą. Obejrzałam filmiki instruktażowe, opisy, powzdychałam (bo ta cena i odległość) i zaczęłam szukać w Europie.

Okazało się, że jest kilka dobrych adresów, pod którymi znajdziecie kółka polipropylenowe (adresy będą na końcu). My zdecydowałyśmy się na HappyHooping.de (strona jest w całości po niemiecku, ale obsługa jest przemiła i wszystko mailowo po angielsku da się załatwić). Trochę trzeba zainwestować, ale tak to już jest, jeśli się chce polypro. Większość sklepów internetowych sprzedaje kółka sprowadzane z USA, co dodatkowo podbija cenę. A oto co polipropylenowego mają w ofercie:

Foto dzięki uprzejmości HappyHooping. Vielen dank!

Cena przezroczystego hula bez zdobień w HappyHooping to 37 Euro. Za przesyłkę do Polski płaci się 16 Euro (dlatego lepiej zrobić zamówienie grupowe, a nuż uda się jakąś zniżkę wynegocjować!). My dostałyśmy kółka z taśmą Gaffer, żeby obręcz nie ślizgała się na ciele. Bomba! Przybyły w przeciągu tygodnia. Łatwo się składają i rozkładają. Co prawda średnica ma około 97 cm, a nie 95 cm jak sobie wymarzyłam (jakiś inny przelicznik centrymetrowy?), ale i tak jest fantastycznie. Gorąco polecam!

Jak widać, jest tak lekkie, że w wietrzny dzień na plaży nie pokręcimy!

Przy okazji mała krajowa niespodzianka. Kiedy kółka z Niemiec były już wybrane i zamówione, znalazłyśmy polski sklep internetowy, gdzie są dostępne obręcze z polipropylenu! Uwierzyć własnym oczom nie mogłam, ale strona wygląda bardzo profesjonalnie, a jedyny powód, dla którego chyba nigdy nie natknęłam się na adres sklepu dla gimnastyczek artystycznych Regnum to fakt, że nigdzie nie pada tam określenie “hula hoop” (ani nawet “hula hop”). W sprzedaży są za to obręcze do gimnastyki artystycznej! Czyli mniej więcej to samo! (Mam nadzieję, że gimnastyczki się nie obrażą). Tyle że największa możliwa średnica takich kółek to 90 cm, bo takie są wymogi Federacji F.I.G. (The International Gymnastics Federation). Postanowiłyśmy jednak zamówić i przetestować asortyment Regnum. No i okazało się, że polipropropylen polipropylenowi nierówny. Dostałyśmy mlecznobiałe obręcze, lekkie (choć nie tak lekkie jak niemieckie polypro), ale stosunkowo sztywne. Postanowiłam bardziej jeszcze zgłębić temat, żeby dowiedzieć się, skąd takie różnice i:

“Polipropylen posiada trzy rodzaje, z których każdy ma inne właściwości.
Występują bowiem:
– PP aktyczny
– PP izoaktyczny
– PP syndiotaktyczny.
Najczęściej używanym polipropylenem ze względu na swoje plastyczne właściwości jest PP izoaktyczny, z którego wykonane są Pani obręcze”.

Nie mam pojęcia, z którego PP korzystają producenci ze Stanów i UK, ale różnica jest odczuwalna. Co nie znaczy, że obręcze gimnastyczne są złe (dla naszych celów ma się rozumieć, bo żadne z nas gimnastyczki artystyczne…). W porównianiu z ciężkimi hula hoop albo tymi miękkimi rodem z Decathlonu, PP izoaktyczny wypada bardzo dobrze. Cena takiej przyjemności to 85-89 zł.

A teraz przydatne adresy, czyli gdzie szukać kółek polipropylenowych, dopóki nie ma ich w Polsce:

HappyHooping, Niemcy
Hoopspin, Wielka Brytania
Hoopnotica Europe, Czechy
Hoopnotica Europa / Skandynawia, Dania

Oraz te dostępne w Polsce, chociaż nieco inne: Regnum (Gimnastyka artystyczna)

(jeśli znacie więcej przydatnych adresów, proszę podzielcie się nimi w komentarzach!).

Może ktoś z Was pokusi się o uzupełnienie luki w hula-hopowych zasobach i zacznie robić takie kółka w Polsce? Trzymam kciuki! Z własnych poszukiwań oraz z poszukiwań Oli z Poznania wiem, że o rury na takie kółka jest niezwykle trudno, zwłaszcza u nas, do tego wcale nie wiadomo, na jaki polipropylen się trafi… aktyczny czy izoaktyczny…

Chociaż kiedy patrzę, jak powstają kółka w Superhooper, mam wrażenie, że nie ma nic łatwiejszego! Zobaczcie:

Super hooper diy video

(więcej filmików tutaj)

PS. Oli z Poznania dziękuję za dodatkowe informacje, które pomogły mi lepiej zgłębić temat, a Juście za to, że od paru lat dzielnie testuje ze mną różne kółka! Dzięki, dziewczyny!!

Save

Niedawno pisałam tutaj o swojej bodaj ulubionej “hooperce”: Vivian Spiral. Jeśli przegapiliście, zajrzyjcie koniecznie i obejrzyjcie Vivian w ruchu. Wczytując się w filozofię kręcenia hula hoop według Spiral natknęłam się na jej tekst o korzyściach płynących z hulania i postanowiłam poświęcić jej jeszcze jeden wpis. Mimo że raczej twardo stąpam po ziemi i daleka jestem od doszukiwania się w hula hoop znaczeń magicznych, wierzę, że w zdrowym ciele musi mieszkać zdrowy duch. Dlatego tekst przeczytałam z zainteresowaniem i przekazuję dalej. Potraktujcie  słowa Vivian jako ciekawostkę, ale może też inspirację lub zaproszenie do nowego wymiaru hulania. Traktat będzie długi, tłumaczenie moje, a przepiękne zdjęcia Vivian pod wodą to dzieło Oriona Fredericksa. Zatem – odpływamy… Bo “Hula hoop to symboliczny partner w tańcu, duchowe narzędzie i okrągłe drzwi do cielesnego i duchowego połączenia. Jak podkreśla jego kształt, hula hoop jest syntetycznym instrumentem, który oddziałuje na ciało, umysł i duszę…”

„Korzyści dla ciała: hula hoop to nie tylko spalanie kalorii, modelowanie talii i wzmacnianie kręgosłupa, to przede wszystkim zabawny, kreatywny i osobisty sposób na osiągnięcie sprawności fizycznej. Hula hoop pogłębia w nas świadomość własnego ciała, kalorie spala podczas zabawy, wzmacnia i uelastycznia mięśnie wokół kręgosłupa (core muscles), odblokowuje biodra i kręgosłup, produkuje endorfinę, hormon radości, poprawia koordynację oko-ręka, gibkość, równowagę i poczucie rytmu, orzeźwia i odświeża ciało przez naukę nowych ruchów. Nabywając doświadczenie w kręceniu hula hoop angażujemy i wzmacniamy coraz to kolejne części ciała poprzez podnoszenie czy podskoki, rozwijając zręczność, koordynację i dalszą rzeźbę ramion i nóg.

Umysł: korzyści fizyczne są właściwie drugorzędne w stosunku do emocjonalnego, a dla niektórych nawet duchowego, leczniczego działania hula hoop. Kręcenie łagodzi, uspokaja umysł i prawie nigdy nie zawodzi w wywoływaniu spokoju i radości. Taniec z hula hoop jest budujący i relaksujący, dodaje energii i pozwala skoncentrować się na własnym wnętrzu i medytacji. Im bardziej zaawansowani się stajemy w interakcji z tym symbolicznym narzędziem, tym więcej korzyści przynosi kręcenie. Ćwiczenia dają nam biegłość w sztuce hula hoop i płynność (flow). Od kiedy zaczynamy łatwo wywołać poszczególne ruchy, bez udziału myśli, umysł otwiera się na czystą, skupioną samoświadomość i zatapia się całkowicie w doznaniu chwili.

Dusza: korzyści duchowe płynące z kręcenia są głębokie i najbardziej osobiste. Oznacza to, że mogę opisać tylko to, czego doświadczyłam sama i dowiedziałam się od innych. Twoje własne doświadczenia, Twój czas spędzony wewnątrz obręczy, to najlepszy i jedyny sposób, by poczuć wzrost spokoju ducha i połączenie, które można osiągnąć ćwicząc z hula hoop. Kręcenie jest, jak wspomniałam, inne dla każdego, dla niektórych może pozostać zabawą i beztroskim sposobem na zgubienie zbędnych kilogramów. Im więcej czasu wkładamy w kręcenie, i im więcej biegłości osiągamy, tym bardziej dośrodkowe doświadczenie tańca z obręczą zapewnia nam kontakt z ciszą i bezruchem, spokojem i rozrastającym się miejscem pokoju i złączenia.
Kręcenie jest dla wielu medytacją w ruchu. Więcej, jest symbolicznym odbijaniem się energii na wielu różnych poziomach: od planet poruszających się po okręgu w układzie słonecznym, poprzez taniec protonów i elektronów w jądrze atomu, rytmiczne bicie serca, cykl następstwa dnia i nocy, przypomnienie i odnowa mikroświata i makrokosmosu, ponowne podłączanie nas do wszech-gry życia i śmierci, i bycia tu i teraz. Zabawa jest obecna w kręceniu zawsze, ponad-taniec jest możliwością.

Związek pomiędzy tańcem i duchowością jest starożytny. Od początku świata według naszej wiedzy, znamy przypadki spirytualnego tańca jako formy oddania hołdu bóstwu, rytuału, transowego tańca szamańskiego, który ma leczyć. Powtarzalny rytmiczny taniec, łączący tancerza z muzycznym wzorcem jest silnym lekarstwem. Taniec jest prawdopodobnie najstarszą metodą wytwarzania ostrzegających stanów świadomości. W apokryficznych “Dziejach Jana” nawet Jezus tańcząc mówił do swoich uczniów: “Wszechświat należy do tańczącego. Ten, który nie tańczy, nie wie, co się dzieje”. Cytowałam za Spiralhoopdance.

Jeśli szukacie więcej inspiracji, zajrzyjcie na stronę Spiralcircusart.

Thanks to Vivian for the photos (by Orion Frederics)!!

Z działu bezcennych rad kolejny wpis – o hula hop składanych, z którymi najłatwiej się przemieszczać. Składane kółko kusi mobilnością i doskonale sprawdza się w zatłoczonych tramwajach. Dziś o tym, w jakich występuje postaciach. Jeśli jednak drogie użytkowniczki hula hoop lubicie być zauważane i nawiązywać znajomości na ulicy lub w kolejce w sklepie, dobrze mieć przy sobie dużą obręcz. Z własnego doświadczenia w targaniu kółka po Gdańsku wiem dobrze, że nie raz przyjdzie Wam odpowiadać na pytania bądź komentarze nieznajomych, zwykle wspinających kręcenie w dzieciństwie („To hula hoop jest dla pani za duże!”). Składane kółka to z reguły nieco większy wydatek, dlatego dobrze sprawę głęboko przemyśleć i odpowiedzieć sobie na pytanie, do czego służyć ma nam obręcz.

A) jeśli ma to być składane hula hoop sportowe, służące przede wszystkim do spalania kalorii, dobrym rozwiązaniem będzie kółko łączone za pomocą specjalnych klipsów, w 6 częściach (dostępne też w 4 lub 8 kawałkach), jak np. takie kółko ze sklepu Hoopnotiki.

Łączenia pracują na odpowiednie obciążenie obręczy, dlatego jest dobra dla początkujących i dbających o linię. Te amerykańskie koła przetestowałam sama – są dobrej jakości, elegancko wykończone i oklejone. Dobra wiadomość jest taka, że nie trzeba już (tak jak 2 lata temu) sprowadzać ich ze Stanów za duże pieniądze, bo Hoopnotica ma już swoje sklepy internetowe w Czechach i Skandynawii. Ale w “travel hoop” tego typu zaopatrzycie się także w Polsce, Niemczech czy UK. Trudno mi powiedzieć, czy rodzime składane hula są równie dobre jakościowo – nie sprawdziłam.

Elementy takiego hula hoop łatwo jest spiąć w całość, trudniej jednak rozpiąć, dlatego dobrze mieć pod ręką zawsze jakieś wąskie i tępe metalowe narzędzie typu klucz. Pamiętam jak przy pierwszych próbach obsługi swojego kółka połamałam paznokcie (nawet jak się nie ma długich i czerwonych to nic przyjemnego…).

Ale łączenia są solidne, kółko nie rozepnie się podczas kręcenia, a kawałki ściśle do siebie przylegają, więc nie będą szczypać po brzuchu.

B) innym rodzajem składanego sportowego hula hoop jest kółko spinane na jeden klips, które zwija się w ósemkę. Zwijanie solidnego ciężkiego hula hoop jest jednak niełatwe, trzeba włożyć w nie sporo siły. Do tego trochę obawiałabym się, że często zwijane zmieni kształt z okręgu na elipsę. Z takim ostrożnie.

Zdjęcie: https://www.canyonhoops.com/

C) spotkałam się z hula hoop składanym nie przy pomocy klipsów lecz z połówek lub ćwiartek koła wsuwanych jedno w drugie, z rodzajem elastycznej linki przeciągniętej przez środek kawałków rurki. Rozłożone koło przypomina trochę łuk, linka trzyma elementy razem i sprawdza się przy przenoszeniu. Podobno takie łączenie stosuje się zarówno w ciężkich kółkach fitness jak i lżejszych do tańca. Trudno mi powiedzieć, jak jest z dostępnością, wydaje się, że ten typ jest coraz rzadszy, wypierany przez hula hoop na klipsy (patrz punkt A i B).

D) lekkie hula hoop polipropylenowe do tańca i tricków wokół ciała również występuje w postaci zwijanej w ósemkę. Cieńsza i elastyczna rurka pozwala skręcić hula hoop do rozmiarów przenośnych i podobno się nie odkształca. Świetna rzecz, chociaż jak na razie niedostępna w Polsce w składanej postaci. Znalazłam kółko dla siebie w Niemczech w sklepie Happy Hooping. Niestety polypro są dosyć drogie, bo najczęściej europejskie sklepy sprowadzają je z USA. Jednym z pionierów kółek polypro jest sklep Superhooper (polecam ich filmiki DYI – jeszcze do nich wrócimy).

Ponieważ czekam z utęsknieniem na kuriera, który ma przynieść mi moje pierwsze Polypro, już niedługo spodziewajcie się obszernej relacji.

Tymczasem – dzielcie się Waszymi doświadczeniami ze składanymi hula hop!

Co prawda wciąż jeszcze luty… ale dłuższe dnie i odrobina słońca w weekend dają nadzieję na to, że niedługo już będzie można oficjalnie cieszyć się z nadejścia wiosny. Dla dobrego psychicznego przygotowania się do kręcenia w plenerze bardzo wiosenny filmik o tym, jak odnaleźć się z hula hop w promieniach słońca i w otaczającej nas zieleni.

Tak inspirująco i radośnie tańczy Robin Gerlach. W poniedziałkowy ranek – jak znalazł.

Wszystkim, którzy razem z nami chcą się przygotować na nadejście wiosny, przypominam o otwartych treningach Movement Academy na AWF (Gdańsk Żabianka). Wciąż jeszcze na sali – ćwiczymy w niedziele wczesnym popołudniem dzięki uprzejmości Movement Academy 🙂 (chyba że akurat nie ma nas w mieście, dlatego dobrze się upewnić wysyłając maila albo jakieś facebookowe zawołanie).

Wklejam kilka fotografii w chłodno-miejskim klimacie, autorstwa Julie Hanny, na których tańczy i skacze Tiana Zoumer. Autorce dziękuję! (Thank you, Julie!)

A wiosny taaaaak nie mogę się doczekać…

Spiral to sceniczne imię Vivian Hancock, która pochodzi z Carrboro w Północnej Karolinie. Kręci od ponad 10 lat i jest jedną z pionierek ruchu hula hoop i współczesnego hoop dance w Stanach Zjednoczonych.

Vivian do kręcenia podchodzi w sposób (na swój sposób…) filozoficzny. Mówi, że to wpływ Saturna i starożytne początki okręgów zainspirowały ją do stworzenia własnego stylu tańca z hula hoop, transowego i niezwykle efektownego. Cokolwiek to było, spisało się na medal. Spiral płynie, tańczy i zatapia się w swoich niesamowitych sukniach, aż miło popatrzeć.

Jest nie tylko “hooperką”, ale i akrobatką, artystką cyrkową, uprawia jogę. Do działalności performerskiej dochodzi jeszcze edukacyjna. Ze Spiral jako instruktorką hula hoop udało mi się spotkać na warsztatach podczas festiwalu FROG 2012 w Gdyni (było o tym tutaj). Zachowałam z nich obraz artystki utalentowanej i bardzo cierpliwej oraz pełnego ciepła człowieka. Załączam link do znalezionego na stronie Sirenhoops filmiku z warsztatów w Ottawie w 2010 roku. Jednym słowem: Wow!

Nie tylko można ją czasem spotkać na warsztatach w różnych zakątkach świata, jej dodatkowym wkładem do rozpowszechniania hulahopowej edukacji jest współtworzenie i wyprodukowanie instruktażowego DVD “Hoop Technique”. Nie wiem, skąd to zdobyć, żeby obejrzeć… a bardzo bym chciała.

Spiral mówi, że hula hoop wzbogaciło jej życie “o fizyczną, psychiczną i duchową samoświadomość, dając dar radości i zdrowia, sprawności fizycznej i zabawy oraz przynależności do wspaniałej społeczności”. Powrócę do tej myśli w jednym z kolejnych wpisów.

Tymczasem polecam dwa filmy: “Semiotic Movement” oraz występ Spiral na Indian Juggling Convention 2011, jako próbkę jej niepowtarzalnego stylu i wielkich możliwości:

A przepiękne zdjęcie powyżej jest autorstwa Lucy i zostało zrobione podczas festiwalu w Stromboli. Dziękuję!

Więcej świetnych fotek na facebookowym profilu Spiral. Zdjęcie główne wypożyczyłam ze strony Hooptechnique.

Niedawno moją uwagę przykuł taki tytuł na hooping.org: “Clumsy people jump through hoops”. Oczywiście kliknęłam nie zwlekając. Pod wpisem krył się mini-wykład, który wygłosiła Słowenka, Urška Zajec w ramach konferencji “TED: Ideas Worth Spreading”. Ten “spicz” zainspirował mnie do rozmyślań nad niezdarnością i hula hoop.

Dlaczego? Oczywiście dlatego, że sama uważam się za umiarkowaną niezdarę. Dzień bez upuszczonego przedmiotu czy wylanego sosu to dzień stracony. W ekstremalnych przypadkach strącam solidną deskę do krojenia na duży palec u stopy w taki sposób, by przez kolejne pół roku najpierw mieć czarny paznokieć, a potem brak paznokcia. No cóż…

Niezdarność oznacza, że przyciągamy uwagę innych w taki sposób, w jaki niekoniecznie byśmy sobie tego życzyli. Wolimy więc unikać publicznych wystąpień i co bardziej skomplikowanych fizycznych aktywności. Taka przynajmniej jest definicja Urški, kobiety obdarzonej wyjątkowym darem spadania z roweru, głównej bohaterki wielu komediowych filmów wideo domowej produkcji ze zjazdami na nartach. I nie tylko.

Przekonanie o niezdarności (i braku poczucia rytmu) sprawiło, że nigdy nie nauczyła się tańczyć, chociaż o tym marzyła. W końcu zmęczona pracą przy biurku trafiła na hula hoop. Zaskoczyło! Najpierw w ogródku, obok przyglądających się jej w zdumieniu sąsiadów, zapomniała, że jest niezdarą. Potem zapragnęła wyszkolić się u najlepszych i poleciała do Stanów Zjednoczonych, które były (i są) jak wielka światowa stolica hula hoop. Pod okiem amerykańskich instruktorów Urška robiła postępy w hulaniu, choć nie było to łatwe, wymagało od niej ogromnej cierpliwości. Była uparta, wychodząc z przekonania, że wszystko, co robi, musi robić najlepiej. Nauczyła się tam, że powinna własnemu ciału dać czas, często więcej czasu niż inni, żeby opanować dany ruch. Czuła, że poprawia się jej poczucie rytmu, zapamiętywanie, płynność poruszania się z kołem. Na koniec jednak zamiast dzikiej satysfakcji przyszła refleksja, że jej wyuczone ruchy wciąż nie są eleganckie. I że nadal nie jest tancerką. Że musi zacząć od początku.

Ale to nie koniec tej historii. Nasza prelegentka uznała bowiem, że obrała sobie niewłaściwe wzorce osobowe. Jako 38-letnia kobieta z własnym bagażem doświadczeń zapragnęła dorównać młodszym “hooperom”, którzy hulają od dziecka, tańczą, występują w cyrku i uprawiają sporty, z jakimi nigdy nie miała do czynienia. Zamiast jednak popaść w rozpacz i porzucić hulanie, zaczęła szukać innych inspiracji. Jej bohaterami stali się ludzie mniej znani (bo pewnie nie mają fan page’ów na Facebooku), starsi, może mniej eleganccy, za to nie mniej utalentowani i przede wszystkim pełni sił witalnych i radości z kręcenia. Zobaczycie ich na końcu filmiku z wykładem. “Moim celem stało się nie to, by kręcić jak profesjonaliści, ale by rozwijać swoje umiejętności na miarę własnych możliwości, być najlepszą hooperką i najlepszą osobą jaką mogę być”.

Myślę, że niezdarność nie jest przeszkodą dla kręcenia. I że kręcenie pomaga w pokonywaniu irytującej, wrednej niezdarności. Pozwala wypracować większą kontrolę nad własnym ciałem (bo co, jeśli nie ciało wymykające się spod kontroli leży u podstaw niezdarności?). Potrzebna jest do tego cierpliwość, chęć zabawy oraz radość z kręcenia – na początku przygody i na każdym kolejnym jej etapie. Czy hula hoop może dokonać całkowitej transformacji niezdary? Tego nie dowiemy się, jeśli nie podejmiemy wyzwania.

Nieco mniej udane występy też bywają tematami udanych filmików. Ogień i śnieg, ciekawe połączenie:

Because we are AWESOME!

Tak, uwielbiam Lisę Lottie. Jest chyba pierwszym moim hula hopowym odkryciem (któremu towarzyszyło odkrycie, że świat hula hoop ma swoje gwiazdy) i drugą obok Vivian Spiral ulubioną artystką z kółkiem.

Wiemy o niej tyle, że urodziła się w Amsterdamie i trenowała w Escola National de Circo w Rio de Janeiro, a także uzyskała dyplom w londyńskiej szkole cyrkowej The Circus Space. Podobno w dzieciństwie zakochała się w cyrku i już w bardzo młodym wieku zaczęła podróżować po świecie ze swoją drugą wielką miłością – hula hoop. W dużych ilościach!

Występowała w cyrkach, na festiwalach i na ulicach w ponad 29 krajach. Mieszka trochę w Londynie, trochę w Melbourne, ale większość czasu i tak spędza w drodze jako performerka. Jest jedną z niewielu kobiet regularnie biorących udział w wydarzeniach ulicznego teatru w londyńskim Covent Garden i London cabaret circuit.

Cyrkowe korzenie Lisy są widoczne w jej występach. Kobieta z gumy, chciałoby się rzec, patrząc jak wygina swoje ciało oplatając się własnymi nogami. Podoba mi się jej styl, łączący często zadziorność ulicy, magię cyrku i dziewczęcość.

Polecam dwa filmiki: pierwszy to teledysk Manic Focus, muzyka specjalizującego się w elektronicznym graniu z gościnnym udziałem Lisy. Dla mnie jej występ przyćmił muzykę, ale oceńcie sami:

I drugi filmik, gdzie Lisa daje świetny pokaz synchronicznego kręcenia z inną hula hopową artystką, Satyą. W tle pobrzmiewa “Crazy in Love”, do którego to utworu mam osobisty sentyment, tym milej mi się ogląda:

Zdjęcia Lisalottie.com i Facebook.

…oczywiście nieszybko się to stanie, bez obaw! Jak już się ktoś wkręci całkowicie, nie tak łatwo się wykręcić. Ale może się zdarzyć, że stare kółko wymienimy na nowe. Albo kolekcja nam się niespodziewanie rozrośnie i stare kółka wyjdą z użycia… Gdy nagle zdajecie sobie sprawę, że stare powinny ustąpić nowym, nie musicie z łezką w oku wynosić na śmietnik pierwszego koła, możecie za to uruchomić wyobraźnię i podarować drugie życie hula hoop.

Kiedy zaczęłam zgłębiać temat, okazało się, że hula hoop i design od jakiegoś czasu pozostają w związku, a ponieważ przedmioty własnoręcznie robione i projektowane “z niczego” są na czasie, hula hopowe szaleństwo powoli przenika do projektowania. To mi się podoba!

Na przykład: hula hoop znajduje zastosowanie jako abażur. Jednym z pomysłów jest taka oto lampa, zaprojektowana i wykonana przez Emily Henderson. Oryginalna i prosta. Oceńcie sami:

Ja najchętniej urozmaiciłabym hulahopowe dekoracje delikatną tkaniną w kwiatki – tą z moich ulubionych hula hoop vintage, o których pisałam kiedyś. Myślę, że z odpowiednio dobraną tkaniną można osiągnąć naprawdę ciekawe efekty.

Innym pomysłem na klimatyczne oświetlenie z udziałem hula hoop jest taki oto żyrandol:

Bardzo prosty do samodzielnego wykonania, jak widać na załączonej instrukcji. A w wersji dla odważniejszych: żyrandol z hula hoop i pojemników na mleko.

Dział dekoracji na różne okazje mocno czerpie z hula hoop. Zresztą dekoracje na bazie okręgu nie są niczym nowym. A z odrobiną wyobraźni i starym hula hoop można samodzielnie stworzyć coś naprawdę oryginalnego. Kilka przykładów: wisząca dekoracja (ta jest na potrzeby “baby shower”) oraz ręcznie tkane kolorowe makatki.

Makatki są podobno dziecinnie proste do wykonania. Miłośników stylu etno lub rustykalnego zachęcam do zapoznania się z instrukcją wykonania tutaj lub tutaj.

Ale to nie wszystko! Oto kilka przydatnych patentów na zabawki dla dzieci. Ot choćby domek krasnoludków i domowy namiot:

Na koniec kilka projektów na większej przestrzeni. Zaczynając od baldachimu z kółek:

Kolejny to instalacja z centrum handlowego w Mediolanie, a ostatni przedstawia kopułę z Nowego Jorku – tymczasową instalację zaprojektowaną przez Minsuk Cho.

Jemima Wyman, australijska artystka, postanowiła zrobić z hula hoop własną instalację z antywojennym przesłaniem. Jak tłumaczy, tkanina imitująca wojskowy kamuflaż kojarzy nam się z konfliktem i wojną. Z używanych t-shirtów myśliwskich, moro czy khaki Jenima utkała makaty, które mają dawać poczucie bezpieczeństwa, domu i zabawy. Razem stworzyły one projekt zagospodarowania wnętrza dla Fundacji Sztuki i Kreatywnej Technologii (Foundation for Art and Creative Technology FACT). Instalacja została przedstawiona na Festiwalu Sztuki Współczesnej w Liverpoolu w styczniu 2013. Zobaczcie sami:

Jeśli macie więcej pomysłów (a macie na pewno) – czekam na komentarze!

PS. Makatkowe zdjęcie główne pochodzi z blogu Flax&Twine.

Ostatnio Gosia przypomniała kilka faktów z historii hula hoop, a mnie najbardziej zainspirowała reklama marki Wham-O z 1977 r. i dość niepozorny, rumiany chłopak w żółtym t-shircie – Mat Plendl, który dwa lata wcześniej, jako trzynastolatek, wygrał Narodowe Mistrzostwa Hula Hoop w Stanach Zjednoczonych. N10-004
CV0-001 Canada Goose Trillium Parka

Można by nie zwrócić na niego uwagi, gdyby nie fakt, że Mat Plendl
070-336

http://www.outerwearjacketsoutlet.ca

nazywa siebie „najlepszym na świecie artystą hula hoop”, a „czynny zawodowo” jest już od prawie…  40 lat.

Musiał być bardzo upartym i rezolutnym dzieciakiem, skoro w wieku 10 lat doszedł do wniosku, że nigdy nie będzie dobry w żadnym innym sporcie i postanowił zostać mistrzem hula hoop. Wkrótce opanował niezwykle widowiskowe figury, jak choćby kręcenie kółkiem w trakcie chodzenia na rękach (sic!), osiągnął też znakomitą płynność ruchów i grację godną akrobaty cyrkowego. Już wtedy wykazał osobowość sceniczną, dodając do pierwszych występów swój późniejszy popisowy numer – kręcenie hula hoop… na pupie. Początki kariery telewizyjnej Mata możemy podziwiać w programie „Dinah! daytime variety show” z 1975 r. – jeszcze widać trochę niepewności w ruchach, a na domiar złego bezlitosna kamera zanotowała jego brudne czarne stopy 🙂

W latach 80. Plendl był u szczytu formy, pojawiał się często w telewizji, świetnie rozwinął też komediowy charakter swoich występów i osiągnął mistrzostwo skomplikowanych układów z kilkoma kółkami naraz. Show z 1986 r., cudownie oddający modę tej dekady (wysokie trampki, obcisła lycra, seksowne szorty),98-367
zaskoczy was dopiero w drugiej połowie. Nie zdradzę niespodzianki, powiem tylko, że rzecz prawdopodobnie wynalazł Leonardo da Vinci już w 1490 r., co potwierdza rysunek człowieka witruwiańskiego – „Homo ad circulum” 🙂

Sceniczne wcielenia Mata stają się coraz bardziej dziwaczne, jest człowiekiem-owadem, kamerdynerem, diabłem, admirałem, uwielbiają go fani NBA, których zabawia w przerwie w połowie meczu. Kochają go też dzieci i nie dziwię się ich rozdziawionym buziom:

Plendl nadaj występuje, można go podziwiać w San Francisco w Teatro ZinZanni, wygląda obecnie jak atleta i taki też jest jego styl kręcenia, ale jako rasowyFC0-GR1 komediant nie mógł zrezygnować z męskich podwiązek 🙂 N10-005

Więcej filmów z występami Mata Plendla znajdziecie na jego profilu.

Zdjęcie wypożyczone od Starkinsider.